dinsdag 22 oktober 2013

DILEMMA

Sinds jaren heb ik 2 banen. Ik werk als pedicure in een verzorgingshuis en ik werk als activiteitenbegeleidster. Op een paar locaties zijn activiteitenbegeleiders werkzaam. Met het aanbieden van activiteiten bekommeren wij ons om het geestelijk welzijn van de bewoners. We maken hiermee de oude dag van de bewoners zo aangenaam mogelijk.
Veel mensen zijn dementerend. Dementie is een progressieve ziekte en de kunst is om scherp te blijven, je moet als het ware met de mensen meelopen in hun leven en steeds weer kijken wat ze nog kunnen.
Als het je lukt om dan toch nog een nieuwe ingang te vinden, om contact te maken, dan is dat heel mooi. Ik ben steeds weer verrast door wat de mensen nog kunnen.
Daar focussen we ons op. Als ik merk dat het beter gaat met iemand en zij me gaan herkennen  dan  zie je dat je een band opbouwt, dan geeft me dat veel voldoening.
We proberen ze die activiteiten te bieden die ze werkelijk leuk vinden. Ik kijk ook welke mensen bij elkaar passen en waar de gezamenlijke interesses liggen. En dan maken we er samen een leuke dag van. Het zijn wel heel intensieve dagen, en eigenlijk wordt het me allemaal teveel, Ik loop al een tijdje met de gedachten  .... dat ik eigenlijk wil ik stoppen als begeleidster en verder wil gaan als pedicure.
Tot ik vanmorgen in het  huis kwam en zag hoe blij ze waren dat ik er weer was. Even aandacht schenken aan iemand die regelmatig in de war is en dan ineens weer heldere momenten heeft.


 
Ze is bang, bang voor de toekomst en als je dan even je handen op die van haar legt en ECHT luistert en haar angst probeert te begrijpen en ziet hoe ze daar van opknapt. En aan het eind van de ochtend me bedankt voor de belangstelling, en we met elkaar gezellig een advocaatje met slagroom nemen (rare zin eigenlijk) Dan denk ik, ik ben van de mensen gaan houden.
Vanavond onderweg naar huis heb ik best wel even een traantje moeten wegpinken, omdat de mensen zo aandoenlijk zijn en in zo'n moeilijke fase in hun nog zo korte leven zijn.
Maar ik heb wel een besluit genomen ik BLIJF.

Ik zie dat er weer nieuwe volgers bij zijn. Ik heet jullie hartelijk welkom en ben heel er blij met jullie.
En de mensen die op dit moment een moeilijke periode meemaken wens ik alle sterkte toe.
Een fijne herfstvakantie.
Liefs Anneke

33 opmerkingen:

Alie zei

Uit je hele verhaal merk je gewoon dat het werken met die oude mensen toch je hart gestolen heeft en je weet het, altijd je hart volgen!

Home and Lifestyle zei

Wat een mooie post Anneke! Een collega worstelt momenteel met de dementie van haar moeder, een paar jaar geleden nog een hele kiene dame maar inmiddels niet meer wonend op zich zelf. Dingen die voor mijn collega zo logisch zijn, maar waar voor haar moeder de logica totaal ontbreekt. Tien keer op een avond vragen wat ze de volgende dag aan moet doen...voorbeelden te over, jij kent ze allemaal.

Mijn collega vertelt daarbij ook over de dagopvang, hoe fijn ze het vindt dat haar moeder daar zo van geniet, dat ze zo goed opgevangen wordt en er indirect ook een beetje zorg bij haar wordt weggenomen. Zij is super blij met jullie passie en dat zijn er nog veel meer. Ik denk dat jullie voor dementerende ouderen veel betekenen, een lichtpunt zijn in al die verwardheid. Ik hoop dat je je vak nog lang met veel plezier mag/blijft uitoefenen!

Lieve groet, Ingrid

Unknown zei

Je werkt vanuit je hart en dat is te lezen. Ik kan me voorstellen dat je moeite hebt om hier afstand van te doen. Het is zulk dankbaar werk. Ik werk zelf in de thuiszorg en een aantal van onze cliënten zijn ook dementerend en gaan een paar keer per week naar de dagopvang. Geweldig dat dit kan in ons land. Dankzij mensen zoals jij. Groet, Annet

Anita zei

Wat een ontzettende hartverwarmende post Anneke!
en inderdaad ...
hoewel zwaar denk ik dat je hier zoveel meer vreugde van ondervind dan alleen van pedicuren.
Blij dat je toch met hart en ziel verbonden blijft bij deze kwetsbare groep mensen.
Groetjezz lfs mij

my way of living zei

Wat een vreselijk mooie en goed werk doe je.
Kan me voorstellen dat het soms heel zwaar is.
Knap van je dat je blijft.
Veel mensen waar onder ik zijn je dankbaar.

gr. Anita

Dineke@esatto zei

Je bent goud waard Anneke, en het werk wat je doet is zooo belangrijk!
Maar tegelijkertijd besef ik heel goed dat het voor jou ook enorm zwaar kan zijn, en dat het soms teveel wordt. Mooi dat je het wilt blijven doen!
Zorgt goed voor jezelf, zodat jouw accu opgeladen blijft...alleen dan kun je het volhouden hoor!
Een pas op de plaats maken om energie op te doen, is dan echt helemaal terecht!!

Hoop dat je mag merken dat je keus goed is geweest!

Lieve groet!

Dineke

What's in a day zei

Wat beschrijf je het mooi Anneke, ik merk dat ke dot echt met hart en ziel doet.
Mijn vader had al vroeg Alzheimer, een proces wat slopend werd voor mijn moeder, maar de zorgen die de mensen van de opvang overnamen en hoe ze hem begeleiden was zo mooi.
Hij lachte weer, hij zong weer en kon weer af en toe blij zijn.
Petje af hoor en ene heel mooie beslissing!

Een lieve groet, Eefie

Anoniem zei

Lieve Anneke,
Wat een ontroerend verhaal en wat een verhaal waar je ziel en zaligheid in zit.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het heel zwaar kan zijn, maar wat kunnen jullie veel betekenen voor deze mensen. Jullie zijn zo'n vast moment in hun structuur.
Hulde dat je verder gaat! En met hoop en passie!

Liefs, Gerry

Blomkje en Wenje zei

Moeilijk...snap dat het geestelijk ook best wel zwaar is...Follow your heart Anneke!

Fijne avond

Groetjes, Pietrik

Marjonel M zei

Wat een mooie post Anneke, super Petje af.

Liefs, Marjonel

Hann¥ zei

Wat een liefdevol werk doe jij Anneke..
En ik begrijp je dilemma....maar je hebt je hart laten kiezen...je ziet hoe blij de mensen van je worden...die extra aandacht die ze zo goed kunnen gebruiken in hun "witte wolkenwereld" een wereld waar mensen zoals jij ervoor zorgen dat er soms weer eens een heldere lucht tevoorschijn komt...herkenning...blijschap...
Lieve Anneke je bent een topper...dikke knuffel van mij.
Liefs Hanny

Unknown zei

Je hebt mooi en dankbaar werk Anneke...het is goed dat er mensen zoals jou zijn...je bent een lichtpuntje in het leven van deze mensen.

Ik begrijp ook dat het soms heel zwaar is...ik vind het super van je dat je toch door gaat.

Groetjes,
Inge, my choice

Athomebymy zei

Moeilijk maar groot gelijk , ik kan het van 2 kanten bekijken ik werk i dag op de week als kapster in een rusthuis , een zalige job ,,,,an de andere kant verblijft mijn grootvader een lief dementerend man ook in een ander rusthuis ,,, ik denk kapsters zijn er genoeg in uw geval pedicure maar mensen die er hun tijd willen insteken om een hulpbehoevende zo liefdevol te begeleiden ,, ik weet niet dat is iets dat in je zit en niet veel mensen hebben die gave .. iefdevolle beslissing van u de oudjes zullen je dankbaar zijn al kunnen ze het niet altijd tonen ..

Liefs Petra

lia zei

Mijn moeder zat toen ze nog leefde in een verzorgingstehuis, en ik heb daar in die tijd allerlei mensen meegemaakt die daar om verschillende redenen zaten.
En ook heb ik verschillende activiteiten begeleiders meegemaakt, maar er was er altijd een, waarbij mijn moeder straalde als zij kwam.
En ik denk dat jij net zo iemand ben, en die zijn zeldzaam en dus onmisbaar voor de bewoners van een tehuis.

Ik snap dat het ook wel heel zwaar is.
Respect dat je blijft.

Liefs lia

It's me zei

Zo herkenbaar...voor mij moeilijk te lezen lieve post...na 21 jaar in een tehuis je moeder hebben bezocht.....respect voor de mensen die er werken....liefs Ria,,...x !

Elisabeth zei

Wat een mooi en ontroerend blog! Mijn Dochter werkt als verzorgende in de thuiszorg .Wat zou ze graag meer tijd en aandacht willen geven aan de oudere mensen .Vooral mensen met Dementie hebben een speciaal plekje in haar hart.Geweldig dat je toch doorgaat!
Groetjes Elisabeth

Bauke zei

Wat goed en mooi van je dat je blijft. Je volgt volgens mij je hart en dat is altijd goed. Je hebt erg dankbaar werk, niet iets "wat iedereen wel eventjes kan". Ik hoop dat je je werk nog lang met veel beleving, passie maar vooral plezier mag blijven doen.

Groetjes Patricia
www.landelijkwonen.info

Ús hûs ús thús zei

Ik vind het geweldig wat je doet! Mijn schoonmoeder was dement dus ik weet wat voor verschrikkelijke ziekte het is. Voor naaste familie is het zo ontzettend fijn dat er begeleiders zijn die zo goed voor je (in mijn geval) schoonmoeder zorgen. Fijn dat je toch doorgaat en weet dat het ook door familie ontzettend gewaardeerd wordt!
Groetjes van Aleta

Inge R. zei

deze foto is zo sprekend!
ga door zou ik zeggen! heel mooi.

groetjes, Inge

het moonhuis zei

Ik kan alleen maar zeggen, wat ben je toch een lief en zorgzaam mens!!
Dikke duim voor jou!!

Liefs Monica

Mirjam zei

Hallo Anneke,
Wat heb je dat prachtig beschreven zeg. Jouw liefde voor deze mensen straalt er van af... Jij kunt helemaal niet stoppen, je hart ligt bij deze mensen. Ik heb geen ervaring met dementie in mijn omgeving, ik werk zelf op een wooncentrum voor mensen met een aangeboren verstandelijke beperking. Het zijn volwassen mensen met een verstandelijk niveau van 2 tot 2 1/2 jaar. Ook best zwaar hoor, ik ben in juli van 24 uur teruggegaan naar 16 uur per week en nu is het te doen...
Ik neem mijn petje af voor jou, voor je werk dat je met deze mensen doet. Ik denk echt dat die aandacht het verdere dementieproces iets verminderd. Ze hebben in ieder geval steeds heerlijke dagen door jouw aandacht...
Lieve groet,
Mirjam

Huiz&zo zei

Wat een mooi werk is het, zeker als je merkt dat de mensen zo blij zijn als je komt. Wel toevallig, ik ben ook pedicure. Ook dit vind ik een leuk beroep, zeker omdat ook hier mensen hun verhaal kwijt kunnen, en mensen weer blij de deur uitgaan.

Fijne dag!

Roelie Steinmann Photography zei

Hoi Anneke, mooie post, ik snap je dillema. Volg je hart, dat doe je goed. Maar zorg ook goed voor jezelf.

Lieve groet, Roelie

SOBERenSTIJL zei

Wat een mooi stukje, en wat fijn dat je voor deze groep mensen een lichtpunt bent in hun verwardheid, dat hebben ze echt nodig.
Ik maak uit het stukje op dat je het werk met veel liefde doet,en dat voelen ze.
Liefs, Dorine

Janny zei

Ook ik weet uit ervaring hoe belangrijk goed personeel in een verzorgingstehuis is. Mijn moeder en vader zijn beiden dement geworden en in een verzorgingstehuis gestorven. Ik heb zoveel respect voor mensen die hun werk daar met hart en ziel doen en zo veel liefde kunnen geven aan zo'n kwetsbare groep mensen. Maar ik kan me ook goed voorstellen dat het soms ontzettend zwaar is. Daarom vind ik het heel bijzonder dat je besluit om te blijven.
Liefs,
Janny

A place for my home zei

Mooie post Anneke. Mijn oma is ook licht dementerend en ik ben de mensen die voor haar zorgen zo dankbaar. Het is een zwaar beroep maar die mooie momenten die je soms met die mensen kunt hebben, die houden je op de been. Maar vergeet ook niet aan jezelf te denken hoor, want dat is ook heel belangrijk.

Ik vind het knap van je dat je doorgaat en ben blij dat er mensen zijn zoals jij!

Trouwens nog bedankt voor je berichtje over de give away, fijn dat jullie zo'n schik hebben van de spulletjes!

Liefs, Cynthia

AweSomeLiving By Rosita de Jongh zei

prachtig werk doe je en weet uit ervaring dat een luistert oor begrip en dat beetje aandacht vaak veel doet... een periode in de zorg gewerkt en dit heel veel meegemaakt weet als geen ander hoe moeilijk het vaak is als je moet los laten want het is gewoon zo, je hou gewoon van die mensen anders kan je dit vak gewoon niet doen ...ik wens je nog veel plezier met je werk en denk dat voor het geen gekozen heb wat echt bij je hoort ook al word het je soms teveel .... fijne week lieve groet rosita

Anoniem zei

Ik heb diepe respect voor je keuze. Volgens mij echt met hart en ziel genomen. Mijn schoonmoeder is dement en woont nu alweer drie jaar in een tehuis. Als je dan om je heen kijkt en ziet hoe deze mensen opgevangen worden door zo'n gemotiveerd personeel, kan ik alleen maar een diepe buiging voor hen maken! Als ik je ontroerende verhaal lees, zie ik een ontzettend meelevend mens voor me, die er altijd klaar voor staat, maar het soms niet meer trekt. En dat maakt je nog menselijker. Want wie dit werk doet, kan dit niet doen, zonder geraakt te worden. Want je weet, dat er een dag komt, dat alle energie die je er in hebt gestopt niet meer aankomt en dat die persoon langzaam wegglijdt naar een ander oord, tot ook het lichaam volgt...
Anneke, je bent een kanjer! Jij zorgt ervoor dat deze mensen toch nog af en toe een glimlach op hun gezicht kunnen toveren, zodat wij, de familie, door de tranen, zelf moeten glimlachen...Dankjewel!!!
Liefs, Peetje

Corine(THUIS) zei

Wat een voldoening geeft het als je voor een ander het verschil kunt maken!
Maar het moet natuurlijk niet ten koste van jezelf gaan...

Claudia Leertouwer zei

Volg de keuze vanuit je hart....er zijn geen verkeerde keuzes...

It Is The way of life zei

Ik lees dit Anneke en de tranen komen op ,ik denk ook dat je de goeie beslissing hebt genomen !
Fijne zondag !
Liefs Ida

Annelies zei

Wat prachtig geschreven Anneke..hartverwarmend..ik herken het wel, werk zelf ook in een verzorgingshuis en zou er nog niet aan moeten denken om er weg te gaan...zou de mensen niet kunnen missen...Altijd je hart volgen dan blijf je het dichtst bij jezelf...X

Camille VS zei

Ik heb je blog vandaag ontdenkt. Het is grappig om te zien dat we twee gedeelde passies hebben, wonen/decoreren en mensen helpen.

Ik zelf ken de kanten van dementie, als zorgkundige (studies, niet werk) en mijnn vader die de ziekte van Aalzheimer heeft. Ik weet dus dat dit geen makkelijk werk is, vooral door gebrek aan communicatie. Ik merk met mijn vader dat het moeilijker en moeilijker word om tijd door te brengen met hem en een gesprek te voeren.
Ik weet dat het hele verzorging en animatieteam er elke dag weer voor zorgt dat hij niet vereenzaamd alleen op zijn kamer. Dit doet enrom deugd. Dus weet dat niet alleen bewoners je heel dankbaar zijn, maar ook familie ( ook al zeggen ze het niet ;) ) Tof dat je blijft en gelukkig dat er mensen zijn als u!

Groet, Camille